با اندک نگاهی به تاریخ پر از فراز و نشیب اسلام به خوبی می توان سختی و نا ملایمات فراوانی را بر این آیین مقدس و پیروان راستینش مشاهده کرد، از سخت گیری و فشارهای نظامی و اقتصادی کفار قریش گرفته تا بی بصیرتی و بی وفایی هواداران دنیا طلب داخلی.

از نامهربانی و بی اخلاقی دشمنان خارجی اگر چشم بپوشیم، که انتظاری جز عداوت از آنها نیست، لطمات جبران ناپذیری که هواداران به ظاهر خدا پرست بر این مذهب روا داشته اند قابل بخشش نیست. نادیده گرفتن هجمه و فتنه هایی که ظاهر گرایان اسلامی بر این آیین پاک وارد نموده اند کار سختی است، هر چند که سالیان درازی از بدو شکل گیری این مذهب می گذرد ولی هنوز که هنوز است، گویا اسلام و مسلمانان قرار نیست از کید این چنین دشمنانی آسوده بمانند.

ممانعت از حج گناهی همپای کفر

«إِنَّ الَّذینَ کَفَرُوا وَ یَصُدُّونَ عَنْ سَبیلِ اللَّهِ وَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ الَّذی جَعَلْناهُ لِلنَّاسِ سَواءً الْعاکِفُ فیهِ وَ الْبادِ وَ مَنْ یُرِدْ فیهِ بِإِلْحادٍ بِظُلْمٍ نُذِقْهُ مِنْ عَذابٍ أَلیمٍ؛[سوره حج آیه 24] کسانى که کفر ورزیدند و [مردم را] از راه خدا و مسجد الحرام- که آن را براى مردم قرار دادیم و مقیم و مسافر در آن یکسانند- باز مى  دارند، و نیز هر که در آنجا کج روى و ستمکارى- آزار مردم- خواهد او را از عذابى دردناک بچشانیم».
تاریخ اسلام بارها ممانعت زیارت بیت الله الحرام   را به خود دیده است. عده ای کافر و دشمن خدا روزی راه خانه خدا را بر پیامبر خدا بستند و اجازه زیارت و عبادت را به او ندادند؛ و روزی دیگر هم با کشیدن نقش قتل ولی خدا در خانه خدا مانع از ادامه حج او شدند.
این آیه شریف پرده از گناهی سخت   بر می دارد که بی شباهت به کفر نیست؛ چرا که تنها کفار و بی خبران از احکام الهی، مانع عبادت و بندگی خدا  می شوند. هر چند این آیه شریف مزاحمت و جلوگیرى کفار مشرک از ورود مومنین به مسجد الحرام را ذکر مى کند، و تهدیدى که به ایشان نموده نقل مى کند[1] اما گویا کسانی در این عصر نیز دوست می دارند که مصداق««إِنَّ الَّذینَ کَفَرُوا وَ یَصُدُّونَ عَنْ سَبیلِ اللَّهِ» باشند.
به اذعان مفسران قرآن کریم مراد از جمله «فَالَّذِینَ کَفَرُوا» مشرکین مکه است، که به نبوت رسول خدا (صلی الله علیه و اله) کفر ورزیدند و در اول بعثت، یعنى قبل از هجرت، مانع از گرویدن مردم به اسلام مى شدند. و مقصود از«سبیل اللَّه» همان اسلام است، و نیز مومنین را از داخل شدن به مسجد الحرام، براى طواف کعبه، و نماز خواندن در آن و سایر عبادات باز مى داشتند.[2]

نامهربانی و دشمنی کفار قریش تمامی ندارد

به راستی که باید به مسلمان بودن عده ای از حکمرانان و سران کشور اسلامی شک و تردید داشت، چرا که رفتار و منشی که اینان از خود نشان می دهند، با هیچ یک از موازین و آموزه های اسلامی همخوانی ندارد؛ چرا که رفتار ایشان بیشترین شباهت را به کفار جاهلی  دارد.
هر چند در صدر اسلام عده ای کافر و از خدا بی خبر به خود اجازه دادند که مانع زیارت و عبادت پیامبر و ولی خدا در امن ترین مکان دنیا شوند، ولی در عصر کنونی نیز خاندان آل سعود که خود را کلید دار و خادم حرم الهی خطاب می کنند، همانند مزدورانی، جیره خوار کشورهای استکباری، مانع این عمل عبادی برای سایر کشور های اسلامی می شوند.

خانه خدا مِلک آبا و اجدایی آل سعود نیست

خاندان آل سعود با مدیرت غلط و با سوء استفاده از این مکان شریف و ممانعت از مناسک عبادی برای کشورهایی همچون ایران ، سوریه و یمن و حتی عراق نه  تنها مانع عبودیت و بندگی خدا شده اند؛ بلکه به گونه ای عمل می نماید که بیشتر منافع کشورهای غیر اسلامی فراهم شود.
 از دیر باز این خاندان افراطی خود را کلید دار خانه خدا، بلکه صاحبان آن قلمداد می کنند؛ این در حالی است که خانه خدا مِلک آبا و اجدادی گروه و یا خاندان خاصی نیست. در ادامه تفسیر این آیه شریف علامه طباطبایی می فرماید: «الَّذِی جَعَلْناهُ لِلنَّاسِ» وصف مسجد الحرام است.  است که خداوند آن را محل عبادت برای بندگان قرار داده است. «جعلناه الناس؛[سوره حج، آیه24] آن را محل عبادت مردم قرار دادیم»، نه اینکه ملک آن را به مردم واگذار نمودیم.
پس به حکم این آیه، مردم مالک هستند که در مسجد الحرام عبادت کنند، و کسى نتواند از ایشان جلوگیرى کند. و اگر اینطور تعبیر فرموده براى این است که بفهماند عبادت مردم در مسجد الحرام حق ایشان است، و جلوگیرى ایشان، تعدى در حق و الحاد به ظلم   است. هم چنان که اضافه «سَبیلِ» به کلمه «اللَّه» براى افاده این معنا است که جلوگیرى مردم از عبادت در مسجد  تعدى به حق خدا  است. موید این معنا این است که بعد از جمله مورد بحث فرموده:«سَواءً الْعاکِفُ فِیهِ وَ الْبادِ» یعنى اهل آن و خارجى  هایى که داخل آن مى شوند، در اینکه حق دارند در آن مسجد عبادت کنند برابرند.[3] در آنجا بومی هاى مکه و غیر بومی هایى که از خارج آمده اند، یکسانند و هیچکدام بر دیگرى برترى ندارند.[4]

آثار و تبعات  شوم ممانعت از حج

1). آثار اخروی: شاید خاندان آل سعود این فتنه جدید و ممانعت از برپایی مناسک حج را برای خود، برگ برنده ای قلمداد نمایند، تا اینکه وجه ی کشور آزادی خواه و مسلمانی همچون ایران را مخدوش نماید, ولی در واقع با این کار لکه سیاهی بر کارنامه ی ننگین خود ثبت نمودند.
کار زشت و غیر اسلامی که خدای متعال در قرآن کریم به شدت از آن نهی نموده و مجازات سنگینی برای آن بیان فرموده است. «وَ مَنْ یُرِدْ فِیهِ بِإِلْحادٍ بِظُلْمٍ نُذِقْهُ مِنْ عَذابٍ أَلِیمٍ» این جمله کیفر کسى که مردم را در این حق ظلم مى کند بیان مى فرماید، و لازمه آن تحریم این عمل، یعنى بازدارى مردم از دخول مسجد براى عبادت است. معناى آیه این است که: کسانى که کافر شدند و همواره مردم را از راه خدا، که همان دین اسلام است، باز مى دارند و مومنین را از ورود به مسجد الحرام که ما آن را معبدى براى مردم قرار دادیم که عاکف و بادى در آن برابرند، جلوگیرى مى کنند بدان ها از عذاب مى چشانیم چون آنها با مردم با الحاد و ظلم مواجه مى شوند و کسى که چنین باشد ما از عذابى دردناک بدو مى چشانیم.[5]
2). آثار دنیایی: حج میعاد گاه بندگان خدا  ، محلی برای تجلی همبستگی و اتحاد اسلامی   است. محلی که عظمت و بزرگی جهان اسلام به سایر بلاد مخابره می شود؛ هرگونه ممانعت و خلل در بر پایی این مراسم عبادی و جلوگیری از ورود مسلمان در این اجتماع و میعادگاه بزرگ اقدامی در جهت سست نمودن اتحاد اسلامی و خشنود ساختن دشمنان   این آیین و مذهب است. چه خوب که خاندان آل سعود برای حفظ دولت خود  بار دیگر در معنا و مفهوم آین آیه شریف می اندیشیدند: «وَ أَطیعُوا اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ لا تَنازَعُوا فَتَفْشَلُوا وَ تَذْهَبَ ریحُکُمْ؛[سوره انفال، آیه 46] و خدا و پیامبرش را فرمان برید و با یکدیگر ستیزه و کشمکش مکنید که سست و بددل شوید و نیرو و دولتتان برود»

سخن آخر:

در واقع این ممانعان از برپایی حج علاوه بر انکار حق، مرتکب سه جنایت بزرگ شده اند: 1- جلوگیرى از راه خدا و ایمان و طاعت او 2- جلوگیرى از عبادت کنندگان و زوار خانه خدا و قرار دادن امتیازى براى خود 3- در این سرزمین مقدس دست به ظلم و گناه و الحاد مى زنند. خداوند این گروه را که مستحق عذاب الیم هستند، کیفر مى دهد.[6]

پی نوشت ها:
[1]. ترجمه المیزان: ج 14، ص 517.
[2]. همان.
[3]. همان.
[4]. ترجمه مجمع البیان فی تفسیر القرآن: ج 16، ص202.
[5]. ترجمه المیزان: ج 14، ص 517.
[6]. تفسیر نمونه: ج 14، ص61.